[Αυλαία: Εξωτερικό πολυτελούς καφετέριας. Ένα τραπέζι με δύο καρέκλες από μπαμπού ένθεν κακείθεν. Στο τραπέζι, καφέδες, ποτήρια με νερό, τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα. Αριστερά, ο Φιλίστωρ (γύρω στα 50, γκρίζα γυαλιστερά μαλλιά, κοκάλινα γυαλιά μυωπίας, παλιομοδίτικα ρούχα, περισπούδαστο ύφος). Δεξιά, ο Συγγραφέας (σχεδόν 40, αρχές φαλάκρας, νεανική πόζα, κοκέτικο ντύσιμο, καπνίζει μανιωδώς). Δεν υπάρχουν άλλα τραπέζια. Πίσω, η τζαμαρία -διακρίνεται το εσωτερικό του καταστήματος. Ακούγονται απόηχοι συνομιλιών μεταξύ αόρατων θαμώνων. Η συζήτηση του Φιλίστορα και του Συγγραφέα in media res.]

ΦΙΛΙΣΤΩΡ: Ώστε έχεις κολλήσει; Writer’s block, που λένε…

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Τελείως! Πρέπει να παραδώσω το διήγημα σε δύο μέρες και δεν έχω γράψει ούτε λέξη!

ΦΙΛΙΣΤΩΡ: (Γελάει βραχνά) «Πρόβλημα μηδέν», που έλεγε και ο Αυλωνίτης. Παραφράζω τον Σέρλοκ Χολμς: «Τίποτα δεν είναι περισσότερο κρυμμένο από το προφανές»[1]. Αστυνομικός συγγραφέας είσαι, θα έπρεπε να το γνωρίζεις.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: (Σπιθίζοντας ένα ειρωνικό χαμόγελο) Για πες μου εσύ, τότε…

ΦΙΛΙΣΤΩΡ: Αγαπητέ, έχεις τη λύση μπροστά σου και δεν τη βλέπεις. Σκέψου: φέτος είναι η επέτειος τον 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Βοά ο τόπος…

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Και λοιπόν;

ΦΙΛΙΣΤΩΡ: Θα μπω κατευθείαν στο ζουμί: Τι ξέρεις για τη δολοφονία του Καποδίστρια;

1.

Έναν-έναν ξεπάστρεψε εννέα συγχωριανούς του. Τον κοινοτάρχη, τον καφετζή, τον δάσκαλο, τον παπά, τον μπακάλη, τον δασοφύλακα, τον ιδιοκτήτη της ψησταριάς και δύο κτηνοτρόφους.

Oι δολοφονίες πραγματοποιήθηκαν μέσα σε διάστημα πέντε ετών και ο τρόπος εγκλήματος ήταν κάθε φορά διαφορετικός. Με τη σειρά,  ο πρώτος  πέθανε από ασφυξία με χαρτιά της κοινότητας μέσα στο στόμα  και τη μύτη, ο δεύτερος από διαρροή γκαζιού, ο τρίτος από τραύματα (τον βρήκαν με τον μαυροπίνακα στο κεφάλι), ο τέταρτος πήγε από πνιγμό (ήταν μπουκωμένος με αντίδωρα), ο πέμπτος βρέθηκε μέσα στο ντεπόζιτο του πετρελαίου, ο έκτος καταπλακώθηκε από κομμένους κορμούς δέντρων, ο έβδομος κάηκε μέσα στο μαγαζί του και οι τελευταίοι σφάχτηκαν μεταξύ τους. Το χωριό ήταν σε υψόμετρο 1.400 μέτρων, δεν διέθετε αστυνομικό τμήμα και κλιμάκιο της αστυνομίας από τα Τρίκαλα ανεβοκατέβαινε για χρόνια τα βουνά της Πίνδου για να εξιχνιάσει την υπόθεση. Ο δράστης παρέμεινε τελικά άγνωστος και η υπόθεση θάφτηκε στα ανεξιχνίαστα εγκλήματα.

Μιχάλη τον λέγανε κανονικά, αλλά κάτι απογεύματα στύλωνε τα πόδια και επέμενε να τον φωνάζουμε Μικέλε. Δεν το ’κανε ακριβώς από καπρίτσιο· είχε ακούσει στο ραδιόφωνο για εκείνη τη ληστεία με τους νεκρούς αστυνομικούς στην Αθήνα, και έτσι του κόλλησε: «Μικέλε», έλεγε. «Ο φονιάς των μπάτσων».

Είχε σκοτεινιάσει, στα χαμόσπιτα μούγκριζαν οι μηχανές αρμαθιάσματος, η μάνα της Αλέκας στο κουζινάκι τηγάνιζε αυγά, οι άντρες της οικογενείας στην αποθήκη· ένας έφτιαχνε τα καπνόφυλλα ματσάκια, ένας βελόνιαζε τις αρμάθες.

Εμείς βολοδέρναμε.

Παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους εμείς· παριστάναμε τους ζόρικους, σε πολιτείες φανταστικές: Το γεφυράκι στην άκρη του χωριού ήτανε γιάφκα κακοποιών, μπροστά στο σπίτι της Αλέκας είχαμε το λημέρι του χωροφύλακα, παραπέρα, στην γκρεμίλα με τα μπάζα κοντά στις κούνιες, στήναμε τράπεζες, καφενεία όπου θα γινόταν μακελειό, ή κοσμηματοπωλεία που ο δεκάχρονος Μικέλε θα κατέκλεβε.

Τέλος Ιουλίου. Καταμεσήμερο με καύσωνα.  Ο ιδρώτας τον έλουζε και μούσκευε το ξεβαμμένο πουκάμισό του. Χοντρές αλμυρές στάλες  γλιστρούσαν από τα παχιά φρύδια του και τον εμπόδιζαν να δει καθαρά. Τις σκούπιζε με τις  υγρές παλάμες του και περίμενε στη σκιά.

«Γιάννη, δεν αντέχω άλλο!  Θα πάρω τα παιδιά και θα πάω στους δικούς μου».

Ένα γαλάζιο αυτοκίνητο φάνηκε από μακριά. Έστριψε δεξιά προς την αλάνα πίσω από το δημαρχείο και σταμάτησε κάτω από το τρύπιο  κιόσκι, δίπλα στα υπόλοιπα οχήματα του Δήμου. Ο oδηγός  βγήκε αποχαυνωμένος από τη ζέστη  και σκούπισε με ένα μαντήλι το πρόσωπό του. Πήρε  τoν χαρτοφύλακα, έκλεισε με δύναμη την πόρτα και απομακρύνθηκε, όσο  γρήγορα  του επέτρεπε  η αποπνιχτική ατμόσφαιρα  των 42 βαθμών Κελσίου.