Ήταν Παρασκευή βράδυ, 21 του Απρίλη του τρέχοντος έτους, πέντε μέρες μετά το Πάσχα, ένα μήνα πριν από τις εκλογές και πενηνταέξη χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών.

Στο πολυτελές ξενοδοχείο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ, που βρίσκεται στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κοντά στον Λευκό Πύργο, υπήρχε έντονη κινητικότητα. Ο υποψήφιος βουλευτής Αρίστος Αρβανίτης, πενηντάρης, διακεκριμένος δικηγόρος και φανατικός οικολόγος, δεξιωνόταν φίλους και ψηφοφόρους του. Η αίθουσα των δεξιώσεων ήταν σχεδόν γεμάτη. Οι παρόντες σε μικρές παρέες, με ένα ποτό στο χέρι, συζητούσαν για τις επικείμενες εκλογές, ενώ ο υποψήφιος βουλευτής, συνοδευόμενος από τη Νάντια, την τριαντάχρονη πανέμορφη γυναίκα του, περπατούσε στην αίθουσα, χαιρετούσε και συνομιλούσε με τους καλεσμένους του.

Κάποτε ο Αρβανίτης ανέβηκε στο βάθρο. Ευχήθηκε Χριστός Ανέστη και τα λοιπά και παρακάλεσε για ενός λεπτού σιγή για τα θύματα των Τεμπών. Μετά άρχισε να μιλά για το όραμά του να αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις για ένα καλύτερο περιβάλλον, αν οι συμπατριώτες του τον εκλέξουν βουλευτή. Δίπλα του, αλλά κάτω από το βάθρο, στεκόταν καμαρωτή και περιχαρής η γυναίκα του.

Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό της. Άγνωστο νούμερο. Το αγνόησε, αλλά αυτό ξαναχτύπησε. Με το κινητό στο χέρι γλίστρησε ανάμεσα στον κόσμο και πήγε στη διπλανή αίθουσα.

Όταν επέστρεψα στο Τμήμα -και επέστρεψα όσο πιο γρήγορα γινόταν καθότι η υποτιθέμενη διάρρηξη που μ΄ έβγαλε έξω νυχτιάτικα και μ΄ έσυρε ως την άλλη άκρη της πόλης, αποδείχτηκε πέρα για πέρα φάρσα- αντίκρισα ένα θέαμα άνευ προηγουμένου. Ο συνάδελφος αστυνόμος Κελάφης ήταν πεσμένος μπρούμυτα, πάνω στο γραφείο του, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Άλλη μια λίμνη αίματος είχε σχηματιστεί στο πάτωμα  και πιτσιλιές στους τοίχους. Δυο άτομα είχα δει να περιμένουν στο Τμήμα πριν φύγω, ήταν ένας γεράκος που είχε έρθει να καταγγείλει μια κλοπή και μια γυναίκα που φαινόταν να τα έχει χαμένα, είχε πει πως έχασε το δρόμο για το σπίτι της. Τους βρήκα ακόμα εκεί να περιμένουν. Έντρομοι είχαν κολλήσει στον απέναντι τοίχο του γραφείου.

Με απόλυτη ψυχραιμία έσπευσα στο τηλέφωνο για να ενημερώσω τα Κεντρικά για το συμβάν, τη μεταφορά του πτώματος και τα συναφή. Έπειτα καθίσαμε και οι τρεις στην άλλη μεριά του γραφείου και περιμέναμε. Το ήξερα πως ο θάνατος του αστυνόμου Κελάφη θα αναστάτωνε τους πάντες. Εδώ, στην επαρχιακή πόλη του ακριτικού νησιού που ζούσαμε, δεν ήταν συνηθισμένοι σε δολοφονίες και μάλιστα αστυνομικών.

1. Το μήνυμα ήταν σαφές:

«Κατά τη διάρκεια του ντέρμπυ θα σκοτώσω τον φίλο μου γιατί είναι φανατικός οπαδός της αντίπαλης ομάδας».

Το κανάλι που έλαβε το μήνυμα ειδοποίησε αμέσως το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, όπου θα διεξαγόταν ο αγώνας και οι αστυνομικοί, άλλοι με πολιτικά κι άλλοι ένστολοι, περιπολούσαν και έλεγχαν τα πάντα και τους πάντες.

Ουδείς σκέφτηκε ότι ο δολοφόνος θα σκότωνε το φίλο του στο σπίτι του, όπου τον είχε καλέσει να δούνε μαζί το ματς.

Την έλεγαν Φωφώ. Έτσι τουλάχιστον φώναζε εκείνη τον εαυτό της. Κι έτσι συστηνόταν στους λίγους, ελάχιστους που είχαν τα κότσια να την πλησιάσουν.

Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι υιοθέτησε το όνομα από ένα θεατρικό μπουλούκι που είχε περάσει από τα χωριά του Καρλοβάσου στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα όταν εκείνη ήταν ακόμη μικρό κορίτσι, 10-12 χρονών. Ούτε την ηλικία της ξέραν ακριβώς. Ούτε καν τους γονείς της αν και υπήρχαν πολλές ιστορίες που κυκλοφορούσαν όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Η Φωφώ λοιπόν είχε ξεσηκώσει το όνομά της όταν είδε την παράσταση ενός περιφερόμενου θιάσου όπου πρωταγωνιστούσε η Φωφώ η ξελογιάστρα. Μια μοιραία γυναίκα που την έπαιζε μια ηλικιωμένη ηθοποιός. Γκροτέσκα απόδοση που ξεσήκωσε γιουχαΐσματα και σφυρίγματα που ωστόσο δεν πτόησαν την γηραλέα, πάλαι ποτέ σταρ των μπουλουκιών. Ίσως να `ταν η τόλμη της που γοήτευσε την Φωφώ κι έσπευσε να υιοθετήσει το όνομά της. Να βαπτιστεί μόνη της αφού κανένας δεν είχε φροντίσει γι` αυτό.