Είμαι η Ελένα Νατάλια Ρουσόβνα, 21 ετών και 3 μηνών. Ορφανή από μάνα και πατέρα, ήρθα στην Αγία Πετρούπολη πριν από πέντε μήνες. Το σπίτι μου είναι στο Ιρκούτσκ, μόνο που κανείς δεν θα με κλάψει εκεί.

Ο Έλληνας συνέρχεται πρώτος. Περνάει το χέρι του από το αυχένα, ύστερα απ΄ τα μηνίγγια του.  Σίγουρα νοιώθει το κεφάλι του βαρύ, πιασμένο σε μέγγενη.  Βρίσκεται ξαπλωμένος στο πάτωμα και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί και πού βρίσκεται. Δίπλα του βλέπει το Ρώσο και τα θυμάται με μιας όλα. Τι νύχτα κι αυτή!  Ο Κομισάριος του Λαού Αλεξέι Ιβάνοφ, ροχαλίζει με ανοιχτό το στόμα.

Την είδε την ώρα που κατηφόριζε τη Μασσαλίας, ντυμένη με εκείνο το χοντρό μπλε μπουφάν, τόσο φουσκωτό που την έκανε να φαίνεται διπλάσια. Ναι, αυτή ήταν, η ίδια γυναίκα που είχε δει δυο μέρες πριν στην παρουσίαση του βιβλίου του Ισίδωρου Καλδή, «Ιδρωμένο καλοκαίρι», στη Στοά του Βιβλίου. Φορούσε το ίδιο πολυκαιρισμένο μπουφάν, με χαραγμένα πάνω του τα σημάδια ενός άλλου. Οι τσέπες ξεχειλωμένες, οι γιακάδες ξεβαμμένοι, τα κουμπιά ίσα ίσα έπιαναν στις κουμπότρυπες. Εκείνο το βράδυ, της βιβλιοπαρουσίασης, περίμενε να τελειώσει η εκδήλωση και όρμησε στο μπουφέ με τους μεζέδες. Πήρε ένα άσπρο πλαστικό πιάτο και το γέμισε με ό,τι χώραγε. Καναπεδάκια με σολομό πασπαλισμένο με άνιθο, αλμυρά σνακς με τυρί φιλαδέλφεια, άλλα με αγγούρι και ντομάτα. Έτρωγε με μεγάλη βουλιμία και στο άσπρο πλαστικό ποτήρι είχε βάλει κόκκινο κρασί, χύμα από ένα οινοποιείο στα Μεσόγεια.

 Όταν ο βετεράνος αρχιφύλαξ-ντετέκτιβ Νοξ άκουσε τον επι- θεωρητή Μπέντλεϋ τής Σκώτλαντ Γιαρντ να ρωτά αιφνιδίως, με ύφος απατηλώς αφελές, τη λαίδη Άλλιγχαμ, η οποία, μολονότι είχε μόλις χάσει τον σύζυγό της και παρά την κοινωνική της θέση, απαντούσε στις ερωτήσεις τού νεαρού επιθεωρητού, επικεφαλής των ερευνών σχετικώς με τον φόνο τού εξηντάχρονου βαρωνέτου, χωρίς ίχνος δυσφορίας, εάν το όνομα Μπραντ τής ήταν γνωστό, έμεινε κε- χηνώς, διότι το συγκεκριμένο όνομα το άκουγε για πρώτη φορά εκείνη τη στιγμή· ήταν απολύτως βέβαιος ότι δεν το είχε αναφέρει προηγουμένως ούτε ο δίδυμος αδελφός τής λαίδης, δόκτωρ Τσέστε- ρτον, τον οποίον είχε καλέσει επειγόντως η ίδια εκεί, στο Όλντ Χωλ,

1.

Έριχνε χιόνι, έριχνε χιόνι. Όλοι έλεγαν πως κανείς δεν θυμόταν να είχε ρίξει άλλοτε ο Θεός τόσο χιόνι στο Βουκουρέστι. Και η ντόμνα Άουρα έκανε το σταυρό της και μου έλεγε πως για τις αμαρτίες μας, για τις αμαρτίες των Ρουμάνων, που είχαν υποταχθεί δύο γενιές τουλάχιστον, δίχως να λογαριάσουμε τους παππούδες και προπαππούδες, στο δαίμονα  της μοναρχίας και του κομμουνισμού  και τώρα υποτάσσονταν στο δαίμονα της δημοκρατίας και του καπιταλισμού. Τότε τουλάχιστον οι άνθρωποι έδιναν τη ζωή τους για το κόμμα, σήμερα δίνουν τον κώλο τους για το χρήμα. Και τι αξία έχει η ζωή, όταν δεν έχεις στην κυριότητά σου τον κώλο σου. Μόλις πιάνει να σουρουπώνει, δεν τολμάς να βγεις στην Κάλε Βικτόρια, εκεί από το Χοτέλ Μπουκουρέστι προς το Χίλτον, να περάσεις την πλατεία του Ατενέουμ και να φτάσεις ως το Τσίρκουλ Μιλιτάρ, διακόσια, τριακόσια το πολύ μέτρα, δεν τολμάς να περάσεις και σε πλευρίζουν νταβατζήδες, περαστικές, νεαροί