 |
 |
Ο Αστυνόμος Μανούσος στρούφηξε για άλλη μια φορά με μανία το μουστάκι του. Η μεγάλη επιτυχία της ομάδας του αντικατοπτριζόταν καθαρά στο πρόσωπό του. Μπροστά του στο δωμάτιο της ανάκρισης ήταν δεμένος γερά με χειροπέδες ο Μανόλης, μέλος της περιβόητης ομάδας «Οι Ασυνεννόητοι». Ποιος θα το περίμενε ότι ο δαιμόνιος αστυνόμος Μανούσος με μία ματ κίνηση κατά την κορύφωση του κυνηγιού του θησαυρού, θα έπεφτε πάνω σε πραγματικό θησαυρό!
Ο Νγκουέμα βγήκε από το σπίτι του στο συνοικισμό και κατευθύνθηκε προς το σταθμό του προαστιακού. Ήταν νωρίς το πρωί και η γειτονιά κοιμόταν ακόμη. Πού και πού έβλεπες κάποιον άντρα να περπατά με γρήγορα βήματα και σκυφτό κεφάλι. Οι γυναίκες, όλες οι γυναίκες της φυλής του, μανάδες, σύζυγοι, ερωμένες, κόρες, έμεναν στα σπίτια φροντίζοντας το νοικοκυριό και μεγαλώνοντας παιδιά. Μπορεί οι άντρες να ήταν αυτοί που εξασφάλιζαν το ψωμί και το ρύζι της οικογένειας, όμως ήταν η αγάπη των γυναικών, η πίστη και το κουράγιο τους, που έκαναν τη ζωή στο συνοικισμό να φαίνεται πολύχρωμη και –καμιά φορά- όμορφη.
Μνήμη Πέτρου
Τον άνθρωπό μας τον βρήκαν πεθαμένο καταμεσής στο Πέτρινο τ’ Αλώνι, τις πρωινές ώρες της Πέμπτης. Το πιστοποιητικό θανάτου ήταν σαφές: Ανακοπή. Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, η Καλή του, προπαντός εκείνη, αφού πέρασαν από τα βασανιστικά ψυχολογικά στάδια κάθε μεγάλης συμφοράς, την άρνηση, την οργή, την άφατη θλίψη από τη συνειδητοποίηση του μη αντιστρεπτού, ακούμπησαν με απόγνωση και απελπισία στην αποδοχή, και βρήκαν διέξοδο στο θρήνο και τον κοπετό. Θρήνος και κοπετός ανάλογος με την απώλεια ενός ιδιαίτερου ανθρώπου, γι αυτό και πολυαγαπημένου.
Στην κηδεία της Μαρίκας μαζευτήκαμε τελικά αρκετοί, παρόλο τον άσχημο καιρό και τη δύσκολη ώρα. Το ημερολόγιο έγραφε Κυριακή, 13 του Μάρτη, το ρολόι έδειχνε 3 μμ και το θερμόμετρο είχε κατέβη στους πέντε βαθμούς Κελσίου και η βροχή συνεχιζόταν για τρίτη συνεχόμενη μέρα.
«Δε θα ‘μαστε καμιά διακοσαριά;»
Έξω από τα νεκροστάσια, στα Δημοτικά κοιμητήρια της Θεσσαλονίκης, μια ομάδα πέντε φίλων, θαυμαστές της συχωρεμένης, τα λέγαμε μέχρι να μεταφέρουν τη σωρό στην παρακείμενη εκκλησία και στη συνέχεια στην τελευταία της κατοικία.
«Τόσο νέα και τόσο ζωντανή….»
«Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από πρώην νέους και ζωντανούς».
Ξύπνησε κάθιδρος, τρέμοντας. Αυτό ήταν, συλλογίστηκε, ο ύπνος του είχε χαθεί. Θα βρυκολάκιαζε την υπόλοιπη νύχτα. Το κορμί του πονούσε, κάθε γαμημένος μυς του, λες και ήταν τυλιγμένος με σύρμα αγκαθωτό. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθύνθηκε, τρικλίζοντας, στην κουζίνα. Άνοιξε τη βρύση και έσκυψε να πιει λαίμαργα νερό. Πήρε μια κοκακόλα από το ψυγείο και πήγε στο σαλόνι.
Άπλωσε το χέρι του για τα σύνεργα από το χαμηλό τραπεζάκι μπροστά του κι έστριψε ένα τσιγάρο. Ένοιωθε κατάκοπος, καταθλιμμένος και θυμωμένος. Κυρίως θυμωμένος. Η γκόμενα ήταν απίστευτη, τον είχε δυο ώρες στη χρηστομάθεια.