Α' μέρος

«Αλλά ζαλιστήκατε και σας πρότεινε να πάτε σπίτι του για να συνέλθετε. Σας έδωσε εκεί ένα αναψυκτικό και ζαλιστήκατε περισσότερο. Κοιμηθήκατε και το πρωί διαπιστώσατε πως είστε ολόγυμνη στο κρεβάτι του».

    «Πώς το ξέρετε;» έκανε με απορία.

    «Αυτή είναι η μέθοδός του».

    «Διαμαρτυρήθηκα έντονα. Τότε μου πρόσφερε λίγη σκόνη, τη ρούφηξα και ησύχασα».

    «Είσαι επιρρεπής στις ουσίες;»

    «Λίγο, όπως και η Εύα. Αλλά πώς το κατάλαβε;»

    «Το πιο εύκολο. Έψαξε την τσάντα σου. Μύρισε κάποιο ρούχο σου. Και τι έγινε μετά;»

Στις 29 του Σεπτέμβρη, από την Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης ανακοινώθηκε πως, από τη θαλάσσια περιοχή του Μεγάρου Μουσικής ανασύρθηκε το πτώμα νέας γυναίκας αγνώστων στοιχείων. Δεν έφερε κακώσεις και μάλλον πρόκειται για αυτοκτονία.

φωτό: Όλγα Γεωργιάδου

«Μην με κοιτάς, μην με κοιτάς, σου λέω! Δεν αντέχω την ματιά σου. Το βλέμμα σου είναι τόσο… τόσο… νοιώθω πως με διαπερνάει. Μου δείχνεις σαν άλλος καθρέφτης  τον εαυτό μου».

Ο άντρας γύρισε το μισό κορμό του σώματός του για να φύγει. Μόνο για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου.

«Λες ψέματα», ούρλιαξε. «Δεν είμαι εγώ αυτός. Δεν έχω καμία σχέση με αυτό που προβάλεις. Αντικατοπτρίζεις την δική σου ασχήμια. Εγώ, είμαι καλός άνθρωπος. Με αγαπούν και με συμπαθούν όλοι. Δεν φταίω εγώ που δεν έχω φίλους, οι άλλοι φοβούνται να μοιραστούν. Δεν φταίω που δεν έχω παρέες, οι άλλοι δεν έχουν χρόνο».

Ήταν Παρασκευή βράδυ, 21 του Απρίλη του τρέχοντος έτους, πέντε μέρες μετά το Πάσχα, ένα μήνα πριν από τις εκλογές και πενηνταέξη χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών.

Στο πολυτελές ξενοδοχείο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ, που βρίσκεται στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κοντά στον Λευκό Πύργο, υπήρχε έντονη κινητικότητα. Ο υποψήφιος βουλευτής Αρίστος Αρβανίτης, πενηντάρης, διακεκριμένος δικηγόρος και φανατικός οικολόγος, δεξιωνόταν φίλους και ψηφοφόρους του. Η αίθουσα των δεξιώσεων ήταν σχεδόν γεμάτη. Οι παρόντες σε μικρές παρέες, με ένα ποτό στο χέρι, συζητούσαν για τις επικείμενες εκλογές, ενώ ο υποψήφιος βουλευτής, συνοδευόμενος από τη Νάντια, την τριαντάχρονη πανέμορφη γυναίκα του, περπατούσε στην αίθουσα, χαιρετούσε και συνομιλούσε με τους καλεσμένους του.

Κάποτε ο Αρβανίτης ανέβηκε στο βάθρο. Ευχήθηκε Χριστός Ανέστη και τα λοιπά και παρακάλεσε για ενός λεπτού σιγή για τα θύματα των Τεμπών. Μετά άρχισε να μιλά για το όραμά του να αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις για ένα καλύτερο περιβάλλον, αν οι συμπατριώτες του τον εκλέξουν βουλευτή. Δίπλα του, αλλά κάτω από το βάθρο, στεκόταν καμαρωτή και περιχαρής η γυναίκα του.

Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό της. Άγνωστο νούμερο. Το αγνόησε, αλλά αυτό ξαναχτύπησε. Με το κινητό στο χέρι γλίστρησε ανάμεσα στον κόσμο και πήγε στη διπλανή αίθουσα.