Ο οδηγός με παρέλαβε γωνία Κηφισίας και Αλεξάνδρας. Σε μισή ώρα, το μαύρο Άουντι είχε καταβροχθίσει την απόσταση μέχρι την Εκάλη και στάθηκε έξω από την έπαυλη. Ο οδηγός έβγαλε ένα τηλεχειριστήριο από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, πάτησε ένα κουμπί και η σιδερένια πύλη άνοιξε. Διασχίσαμε το ένα στρέμμα του κήπου και φτάσαμε στην πόρτα του πέτρινου μεγαθήριου. Σκοτάδι πίσσα. Κατέβηκε, μου άνοιξε την πόρτα και περιεργάστηκε τα μπούτια μου. «Πάρε το δρομάκι δεξιά, σε περιμένουν στην είσοδο υπηρεσίας. Με την ησυχία σου, θα είμαι εδώ όταν τελειώσεις» γρύλισε και μού ’κλεισε το μάτι. «Κάβλωσες αρχιδάκι;» του ψιθύρισα δείχνοντάς του την Μπερέτα. Πλοπ. Ούτε κιχ δεν έβγαλε. Η χρησιμότητα της σωστής εκπαίδευσης. Χάιδεψα τον σιγαστήρα, έσβησα τη μηχανή, φόρεσα την βενετσιάνικη μάσκα και προχώρησα.

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1995, τη μέρα που γιορτάζουν όσοι νομίζουν ότι ο έρωτας είναι πέντε τριαντάφυλλα Ολλανδίας ή ένα χνουδωτό αρκουδάκι από την Ταϊβάν, που προσφέρει μια ιδρωμένη απ’ το τρακ παλάμη, βρέθηκα στο Χαλάνδρι, ψάχνοντας μια δεκαεξάχρονη που είχε εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία χωρίς να υπάρχει λόγος, σύμφωνα με την άποψη του γεννήτορά της. Ο βοηθός μου είχε μάθει από ένα καρφί-βαποράκι με στέκι ένα κεντρικό πάρκο της πόλης, ότι μια πιτσιρίκα που έμοιαζε μ’ αυτήν που ψάχναμε, πουλούσε χάντρες και δαχτυλίδια στην πλατεία Ελευθερωτών, παρέα μ’ έναν γιγαντόσωμο αράπη. Προτίμησα να πάω μόνος μου για να αποφύγω τη συντροφιά κάποιου νεαρού Ράμπο, απ’ αυτούς που καθαρίζουν τη μύτη τους με το υπηρεσιακό περίστροφο. Μετά από  είκοσι λεπτά ανώφελους γύρους, παράτησα το Ούνο σ’ έναν πεζόδρομο. Αγόρασα τσιγάρα και την «Αυγή» για κάλυψη και την άραξα σ’ ένα καφέ-ουζερί γεμάτο τηγανητά αρώματα και μοναχικούς τύπους που συνομιλούσαν με μπύρες και ούζα. Προτίμησα ένα τραπεζάκι έξω.

Ανεμίζει λευκή σημαία
δηλώνοντας παραδοχή

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Λίβελος πουλιών

Ποτέ δεν κυκλοφορούσε με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τρόλεϊ, τραμ, λεωφορεία κλπ.

Επειδή ζούσε ολομόναχος, χωρίς συγγενείς, φίλους και δίχως γυναίκα σύντροφο, δεν του άρεσε να στριμώχνεται με κόσμο, να συμφύρεται, να συγχνωτίζεται. Ήταν τόσο φοβικός, αγχωτικός, σχεδόν ψυχαναγκαστικός, που προτιμούσε να πληρώνει ταξί για να πηγαίνει στη δουλειά του. Στην πραγματικότητα δεν είχε κάποια μόνιμη δουλειά, αλλά έβγαινε έξω μήπως και αισθανθεί λιγότερο μισάνθρωπος. Είχε τόσες ατυχίες στη ζωή του, ώστε το να τον θεωρούν εντελώς άχρηστο ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό.

Εκείνη όμως την ημέρα έβρεχε καταρρακτωδώς, τα ταξί είχαν κηρύξει απεργία κι αυτός είχε κλείσει ραντεβού μ’ έναν εκδότη για να του διαβάσει το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα.

Στη μνήμη των απόντων 

Ο γιος μου ήταν ατίθασος. Πού ν’ ακούσει ότι θα υπηρετήσει τον τούρκικο στρατό; Ήταν οι Νεότουρκοι τότε στα πράγματα και είχαν κάμει τη στράτευση υποχρεωτική. Κι εμείς ήμασταν φτωχοί άνθρωποι, δεν είχαμε λίρες να εξαγοράσουμε τη θητεία. Και όταν τα πράγματα στριμώχτηκαν, το πήρε απόφαση. Θα γινόταν φυγόστρατος, κατσάκης όπως τους λέγανε τότε. Τα μίλησε και με τον αδελφικό του φίλο, τον Αναστάση, που ήταν από μικροί μαζί, και τ’ αποφάσισαν.

Μάζεψαν όσες προμήθειες μπορούσαν για φαγητό, πήραν μαζί τους και δύο λάζους απ’ το σπίτι και έφυγαν για το βουνό. Να βρουν άλλους συντρόφους, να αναπνεύσουν λίγο.