Τα μέλη της ΕΛΣΑΛ εμπνέονται από την πανδημία και γράφουν σύντομες "ιστορίες εγκλεισμού"

Έστειλα μήνυμα στο 13033 (4 - Κίνηση για παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη) και δραπέτευσα. Ακούμπησα τα ογδόντα μου χρόνια στο παγκάκι της λεηλατημένης από τους skaters παιδικής χαράς και χάιδεψα την παλιά μπερέτα στη μέσα τσέπη της καμπαρντίνας μου. Διάβασα για άλλη μια φορά το σημείωμα της Ελένης.

Σε βαρέθηκα, φεύγω. Πενήντα χρόνια είναι πολλά. 21 Ιουλίου 2021

Έστριψα τσιγάρο και τη στιγμή που το σάλιωνα άκουσα το σούρσιμο των αργών βημάτων στα χαλίκια. Γύρισα προς την πηγή της φασαρίας και αντίκρισα έναν γεράκο με μπαστούνι. Κρατούσε μια χαρτοσακούλα, με σημάδεψε με το βλέμμα του και δυο αιώνες μετά σωριάστηκε δίπλα μου. Λαχανιασμένος. Βούτηξε το τσιγάρο από το χέρι μου, το άναψε με έναν zippo που εμφάνισε από το πουθενά και άρχισε να μιλάει κοιτάζοντας ένα ζευγάρι ερωτευμένων περιστεριών, αγκαλιασμένων στην κορυφή μιας κόκκινης τσουλήθρας.

«Αυτή η κρίση απέδειξε την παταγώδη αποτυχία των αγορών και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εντείνουν τα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα. Η εξουσία των ΗΠΑ όταν επιβάλλει κυρώσεις σε άλλα κράτη όπως το Ιράν και η Κούβα, όλες οι υπόλοιπες την ακολουθούν μαζί με την Ευρώπη που παίζει τον ρόλο του υποτακτικού. Οι χώρες αυτές υποφέρουν από τις αμερικανικές κυρώσεις αλλά, πρόσεξε, ένα από τα πιο ειρωνικά στοιχεία της κρίσης είναι ότι η Κούβα βοηθάει την Ευρώπη. Η Γερμανία δεν βοηθάει την Ελλάδα, αλλά η Κούβα βοηθάει τις ευρωπαϊκές χώρες. Επομένως, είναι μια κρίσιμη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας και όχι μόνο λόγω του κορονοϊού. Τώρα όμως είναι η ευκαιρία να κατανοήσουμε τα δυσλειτουργικά χαρακτηριστικά ολόκληρου του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, το οποίο πρέπει να μεταμορφωθεί, για να υπάρξει ένα βιώσιμο μέλλον. Υπάρχει η δυνατότητα να οργανωθούν οι άνθρωποι, όπως ήδη κάνουν πολλοί, και να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, που θα αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα του μέλλοντος. Μετά το τέλος αυτής της κρίσης η επιλογή θα είναι είτε πιο αυταρχικά κράτη είτε ριζική ανασυγκρότηση της κοινωνίας με πιο ανθρώπινες συνθήκες».

Άρπαξα το μισοκαπνισμένο τσιγάρο από το ρυτιδιασμένο του χέρι, ρούφηξα ό,τι είχε απομείνει, έβηξα, τράβηξα την μπερέτα απ’ την τσέπη μου και σημάδεψα τον κρόταφό μου.

«Ήρθα εδώ για να πεθάνω ήσυχα, μόνος μου, και εμφανίζεσαι εσύ κωλόγερε για να με ζαλίσεις με τις παπαριές σου;»

«Πόσες σφαίρες έχεις στη θαλάμη;»

«Έξη».

«Βλέπεις τους μπάτσους που κατέβηκαν από το περιπολικό και έρχονται για να ελέγξουν τη νομιμότητα της παρουσίας μας σ’ αυτό το άθλιο παγκάκι;»

«Τους βλέπω».

Πήρε τη χαρτοσακούλα στην αγκαλιά του και αποκάλυψε το στόμιο ενός μπουκαλιού.

«Μπούσμιλς» μου είπε. «Ιρλανδέζικο. Θα το μοιραστούμε αν αδειάσεις τον γεμιστήρα σου στον αέρα».

«Και γιατί να το κάνω;»

«Για να δούμε τους φύλακες της τάξης να χέζονται απ’ το φόβο τους κι εμείς να μεθύσουμε σκασμένοι στα γέλια».

«Να γίνουμε τσίρκο στα γεράματα;»

«Το τσίρκο, γέρο μου, είναι η ανώτατη μορφή τέχνης. Ο Φελίνι το έχει αποδείξει».

Συμφώνησα και πυροβόλησα τον ουρανό. Και ναι, γελάσαμε πολύ με τους μπάτσους. Πάρα πολύ. Ευτυχώς τα αγκαλιασμένα περιστέρια δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από τη μεγαλειώδη φανφάρα μας. Κρίμα που η Ελένη δεν ήταν εκεί για να απολαύσει το θέαμα.

***

* Ο αναγνώστης ευλόγως θα αναρωτηθεί εάν ο συμπότης του αφηγητή είναι ο Νόαμ Τσόμσκι ή ο Χένρι Τσινάσκι. Η απάντηση του συγγραφέα είναι ότι μπορεί να επιλέξει ελεύθερα.

Απρίλιος 2020

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ - Προηγούμενο διήγημα          ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ - Επόμενο διήγημα