Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι (ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ-2008)
Tinker, tailor, soldier, spy (1974)

(Κριτικές Σημειώσεις του Αντώνη Γκόλτσου, στο πλαίσιο της Συνάντησης
της Λέσχης Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας τού ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)

Παρακολουθούμε την ανάδυση ενός κλασικού;

Πάνω από ένα τρίτο του αιώνα μετά την πρώτη του κυκλοφορία,  ο “Γανωτής, ράφτης, στρατιώτης, κατάσκοπος”, ή, επί το ελληνικότερο, το “Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι” καταχωρείται, μαζί με το “The honourable schoolboy” και το “Smiley’s people”, ως το  έμβολο στον κριό τής κατασκοπευτικής λογοτεχνίας (αν το “κατασκοπευτική” δεν απαξιώνει τη Λογοτεχνία, όπως όλα τα επίθετα που προηγούνται, ή που την ακολουθούν).

του Αντώνη Γκόλτσου

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ - 2011

Οδηγός στρατιωτικών φορτηγών και πυροσβεστικών οχημάτων, μάγειρος, αλλά και πεταλωτής αλόγων, παρασημοφορημένος οδηγός άρματος στη μάχη των Αρδεννών (12/1944-01/1945), αλλά και επαγγελματίας πυγμάχος, ραδιοφωνικός σχολιαστής, εκγυμναστής αλόγων, με σπουδές ζωγραφικής στη Γαλλία, ο Charles Willeford (1919-1988), θα αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι σε ηλικία 43 ετών και θα παραδίδει κολεγιακά μαθήματα γλώσσας και φιλοσοφίας, μέχρι το 1985.

του Γιάννη Ράγκου 

1. Σύμφωνα με το λεξικό, η αστυνομία είναι «η κρατική υπηρεσία που μεριμνά για την προστασία και ασφάλεια των πολιτών, την εξασφάλιση της δημόσιας τάξης και γενικώς την εφαρμογή των νόμων που θεσπίζει η πολιτεία, την καταπολέμηση του εγκλήματος και ενίοτε την αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών» (Γ. Μπαμπινιώτης: «Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας», Κέντρο Λεξικολογίας Ε.Π.Ε., Αθήνα 1998). Ομως, όταν πρόκειται για έννοιες φορτωμένες με αρχέγονες ενοχές, ένα λεξικό σπάνια λέει όλη την αλήθεια.

Rex Stout

της Αθηνάς Κακούρη

Φίλοι μου,

Ἔχοντας βρεθεῖ χωρίς ἐλαφρό ἀνάγνωσμα σέ μέρες πού μοῦ χρειαζόταν πολύ, κατέβασα στό Κίντλ ἔνα βιβλίο μέ τρεῖς νουβέλλες τοῦ Ρέξ Στάουτ. Δέν ξέρω πόσοι ἀπό σᾶς τούς νέους τόν ἔχουν διαβάσει αὐτόν τόν  ἀμερικανό πού ἔγραφε περί τά μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνος. Ὁ ἥρωάς του εἶναι ἕνας ὑπέρμετρα παχύς ἄντρας, πού ἀντιπαθεῖ τίς γυναῖκες ἀλλά λατρεύει τό καλό  φαγητό καθώς καί τίς ὀρχιδέες, τίς ὁποῖες καί καλλιεργεῖ στόν τελευταῖο ὄροφο τῆς μονοκατοικίας του στήν Νέα Ὑόρκη. Ἐκεῖ, ἐκτός ἀπό τόν μάγειρά του, στεγάζεται καί τό δεξί του χέρι, ὁ τετραπέρατος καί ταχύτατος Ἄρτσι Γκούντγουην, αὐτός πού κάνει καί ὅλο τό ποδοκόπι γιατί ὁ Νῆρο (Νέρων) δέν τό κουνάει ρούπι ἀπό τό σπίτι του καί τήν εἰδικά σχεδιασμένη γι αὐτόν πολυθρόνα τοῦ γραφείου του, λύνοντας ἀπό ἐκεῖ μέσα ὅλες τίς περίπλοκες ὑποθέσεις πού ἀναλαμβάνει δίχως οὔτε μιά φορά νά μεθύσει, νά βρίσει ἤ νά ἐπιδοθεῖ σέ κραιπάλες.Θά μπορούσαμε νά τόν φανταστοῦμε  νά παρακολουθεῖ τούς ἥρωες τῶν ἀμερικανικῶν ἔργων δράσης καί νά κάνει τό χαρακτηριστικά περιφρονητικό του «Πφούϊ».