του Γιάννη Ράγκου 

1. Σύμφωνα με το λεξικό, η αστυνομία είναι «η κρατική υπηρεσία που μεριμνά για την προστασία και ασφάλεια των πολιτών, την εξασφάλιση της δημόσιας τάξης και γενικώς την εφαρμογή των νόμων που θεσπίζει η πολιτεία, την καταπολέμηση του εγκλήματος και ενίοτε την αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών» (Γ. Μπαμπινιώτης: «Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας», Κέντρο Λεξικολογίας Ε.Π.Ε., Αθήνα 1998). Ομως, όταν πρόκειται για έννοιες φορτωμένες με αρχέγονες ενοχές, ένα λεξικό σπάνια λέει όλη την αλήθεια.

Rex Stout

της Αθηνάς Κακούρη

Φίλοι μου,

Ἔχοντας βρεθεῖ χωρίς ἐλαφρό ἀνάγνωσμα σέ μέρες πού μοῦ χρειαζόταν πολύ, κατέβασα στό Κίντλ ἔνα βιβλίο μέ τρεῖς νουβέλλες τοῦ Ρέξ Στάουτ. Δέν ξέρω πόσοι ἀπό σᾶς τούς νέους τόν ἔχουν διαβάσει αὐτόν τόν  ἀμερικανό πού ἔγραφε περί τά μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνος. Ὁ ἥρωάς του εἶναι ἕνας ὑπέρμετρα παχύς ἄντρας, πού ἀντιπαθεῖ τίς γυναῖκες ἀλλά λατρεύει τό καλό  φαγητό καθώς καί τίς ὀρχιδέες, τίς ὁποῖες καί καλλιεργεῖ στόν τελευταῖο ὄροφο τῆς μονοκατοικίας του στήν Νέα Ὑόρκη. Ἐκεῖ, ἐκτός ἀπό τόν μάγειρά του, στεγάζεται καί τό δεξί του χέρι, ὁ τετραπέρατος καί ταχύτατος Ἄρτσι Γκούντγουην, αὐτός πού κάνει καί ὅλο τό ποδοκόπι γιατί ὁ Νῆρο (Νέρων) δέν τό κουνάει ρούπι ἀπό τό σπίτι του καί τήν εἰδικά σχεδιασμένη γι αὐτόν πολυθρόνα τοῦ γραφείου του, λύνοντας ἀπό ἐκεῖ μέσα ὅλες τίς περίπλοκες ὑποθέσεις πού ἀναλαμβάνει δίχως οὔτε μιά φορά νά μεθύσει, νά βρίσει ἤ νά ἐπιδοθεῖ σέ κραιπάλες.Θά μπορούσαμε νά τόν φανταστοῦμε  νά παρακολουθεῖ τούς ἥρωες τῶν ἀμερικανικῶν ἔργων δράσης καί νά κάνει τό χαρακτηριστικά περιφρονητικό του «Πφούϊ».

 Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ (2012), σε μετάφραση Αντώνη Καλοκύρη

του Αντώνη Γκόλτσου 

Τι ενδιαφέρον παρουσιάζει ο αστυνομικός μύθος, όταν ο δράστης αποκαλύπτεται -ανεπιφύλακτα, έως ανερυθρίαστα- από τις πρώτες, κιόλας, σελίδες;  Και -σε όρους “σασπένς”- πόσο αποδεκτό είναι, αυτό που ο παραδοσιακός αναγνώστης του “αστυνομικού” ονομάζει “κορύφωση” ή “κάθαρση”, να μην συναρτάται με τη σύλληψη ή την αυτοκτονία ή, έστω, με την à la Highsmith ατιμωρησία του ενόχου, αλλά με την εθελούσια, έως “εθελοντική”, ομολογία του;

του Κώστα Καλφόπουλου 

-Μήπως πρέπει να πάρεις άλλη μία ασπιρίνη; τον ρώτησε η γυναίκα του.
-Αν μού δώσεις θα την πάρω.

Ζ. Σιμενόν, Ο Μαιγκρέ και ο πεθαμένος του