Ντον Κράτσφηλντ

O Don Crutchfield είναι από τους πλέον περίεργους ήρωες της αστυνομικής λογοτεχνίας. Εμφανίζεται στο Blood’s a Rover (Το αίμα δεν σταματάει ποτέ) το τρίτο πολυσέλιδο βιβλίο της τριλογίας του Αμερικανικού υπόκοσμου του Τζέημς Ελλρόυ. Είναι ένας από τους τρεις αφηγητές του μυθιστορήματος και στο τέλος υποστηρίζει μάλιστα ότι αυτός συγκέντρωσε όλα τα ντοκουμέντα που συγκροτούν το Blood’s a Rover –επέλεξε αποσπάσματα τολμηρών ημερολογίων, απόρρητες καταγραφές προσωπικών μαρτυριών, πήρε συνεντεύξεις, βρήκε παλιά περιοδικά και εφημερίδες και συγκρότησε ένα φάκελο με ντοκουμέντα σαράντα χιλιάδων σελίδων. Είναι ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου βιβλίου στον οποίο ο Ελλρόυ αποδίδει την αφηγηματική τεχνική του, που χαρακτηρίζουμε ως «μυθοπλασία ντοκουμέντων». 

Ο Κράτσφηλντ ξεκινάει στο μυθιστόρημα ως οδηγός του ιδιωτικού ερευνητή Κλάιντ Ντούπερ. Είναι γνωστός ηδονοβλεψίας και παραφυλάει νεαρές κοπέλες και τις μητέρες τους στο Χάνκοκ Παρκ. Το παρουσιαστικό και η συμπεριφορά του μοιάζουν με του νεαρού Ελλρόυ, όπως παρουσιάζονται στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Οι σκοτεινοί μου τόποι.

Αναζητεί τη μητέρα του, όπως και πολλοί χαρακτήρες του συγγραφέα. Αναζητεί επίσης μια πατρική φιγούρα, καθώς ο δικός του πατέρας είναι ένας αλήτης που ζει σε μια παράγκα πίσω από τον ιππόδρομο της Σάντα Ανίτα. Ξεκινάει να ταυτίζεται με ένα μπάτσο κακοποιό της αστυνομίας του Λ.Α. (τον Σκότυ Μπέννετ), μπλέκει με έναν ακροδεξιό Γάλλο, τον Ζαν-Φιλίπ Μεσπλέντ, επαγγελματία δολοφόνο και ιδεολόγο της «Υπόθεσης» (της επικράτησης παγκοσμίως ενός ρατσιστικού, μιλιταριστικού μοντέλου) για να μετατοπισθεί σε μια τρίτη πατρική φιγούρα, το νεότερο Ουέην Τέντροου, που από μπάτσος κακοποιός μετατρέπεται σταδιακά σε εκδικητή του κατεστημένου και του υπόκοσμου και στα χνάρια του ο Ντον Κράτσφηλντ αρχίζει να συμπαθεί την αριστερά.

Ο Κράτσφηλντ σταδιακά αναβαθμίζεται εντυπωσιακά και στο τέλος τα βάζει ακόμα και με τον Τζ. Έντγκαρ Χούβερ, τον αρχηγό του FBI καταστρέφοντας τους πολύτιμους φακέλους του. Παραμένει όμως ένας από τους πλέον θλιβερούς χαρακτήρες του Ελλρόυ με παρατσούκλι «ο ματάκιας» και «το μαλακισμένο».

Κι εδώ είναι το παράδοξο. Δίχως να αλλάξει η απαξιωτική αντιμετώπισή του, πάνω στους ώμους του πέφτει η αφήγηση του βιβλίου, στην οποία δικαιώνονται τελικά μόνο οι δύο «Κόκκινες» ηρωίδες του Ελλρόυ (μια ελληνοαμερικανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου και η «κόκκινη θεά» Τζόαν Κλάιν, που παίρνει μέρος σε επαναστατικά κινήματα ανά τον κόσμο).

Το παράδοξο αυξάνεται αντιλαμβανόμενοι πως ο Ντον Κράτσφηλντ είναι εμπνευσμένος από έναν υπαρκτό φιγουρατζή ιδιωτικό ντετέκτιβ με το ίδιο όνομα. Στο site του ο πραγματικός Κράτσφηλντ λέει πως η λίστα των πελατών του διαβάζεται «σαν το Who’s Who του Χόλλυγουντ». Ονομάζει τον εαυτό του «Ιδιωτικό ντετέκτιβ των Αστέρων», λέει ότι γνώρισε τον Ελλρόυ σε μια βιβλιοπαρουσίαση της αυτοβιογραφίας του και ότι πράγματι ο ίδιος ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως οδηγός του Κλάιντ Ντούπερ!

Παρότι η μυθοπλαστική εκδοχή του είναι ό,τι το πιο εξευτελιστικό («το μαλακισμένο»), ο πραγματικός Κράτσφηλντ φαίνεται να το χαίρεται. Σε μια συνέντευξή του ο Ελλρόυ παραδέχεται ότι πλήρωσε τον Ντον Κράτσφηλντ για να τον χρησιμοποιήσει στο μυθιστόρημά του.

Το μείγμα του Ελλρόυ πρόκλησης, αυτοσαρκασμού, ανατομίας μιας συγγραφικής τεχνικής, συνδυασμένης με μια εξευτελιστική δημόσια έκθεση, μοιάζει με τον «Κράτσφηλντ» να φθάνει στα όρια του.