του Άντυ Βρόσγου

Η ιστορία της λογοτεχνίας είναι γεμάτη ξεχασμένους «ήρωες».

Ένας τέτοιος υπήρξε ο Αμερικανός  Carroll John Daly. Δέκα μήνες προτού ο θεωρούμενος πατριάρχης του είδους, Dashiel Hammett κυκλοφορήσει το Arson Plus (1η Οκτωβρίου 1923) στο θρυλικό Black Mask, ο πιονέρος Daly εκδίδει το False Burton Combs (Δεκέμβριος 1922) με ήρωα έναν σκληρό τύπο, το όνομα του οποίου δεν αναφέρεται πουθενά, ενώ στις 15 Μαΐου 1923 δημοσιεύεται το Three-Gun Terry, με το οποίο εισάγει τον Terry Mack, έναν σκληροτράχηλο ιδιωτικό ντετέκτιβ και κόβει πρώτος το νήμα, βάζοντας παράλληλα και τον θεμέλιο λίθο για την δημιουργία ενός ξεχωριστού υποείδους του crime fiction, που ονομάστηκε hard boiled. Το έγκλημα μεταφερόταν πλέον από τα αρχοντικά και τις επαύλεις της επαρχίας, στον φυσικό του χώρο, τον σκοτεινό κόσμο των μεγαλουπόλεων.

του Άντυ Βρόσγου

Τα μυθιστορήματα «κλειδωμένου δωματίου» ασκούσαν πάντα μια ιδιαίτερη γοητεία στους αναγνώστες του crime fiction. Και αυτό συνέβαινε γιατί στις υποθέσεις αυτές η πρόκληση είναι διπλή καθώς εκτός της προσπάθειας ανακάλυψης του αγνώστου Χ, του ενόχου, θα πρέπει να εξιχνιαστεί και ο τρόπος της διάπραξης ενός φαινομενικά αδύνατου εγκλήματος.

Το «Οι φόνοι της οδού Μοργκ» του αξεπέραστου Πόε, το 1841, στο οποίο μας συστήνει τον Αύγουστο Ντυπέν θεωρείται το πρώτο έργο αυτής της κατηγορίας και η επίδραση του στην αμερικανική λογοτεχνία υπήρξε τεράστια.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

του Άντυ Βρόσγου

Το hard-boiled αποτελεί και αυτό ένα υποείδος της μυθοπλασίας του εγκλήματος. Στους περισσότερους αναγνώστες, ο όρος “hard-boiled” φέρνει σχεδόν συνειρμικά ένα αμερικάνικο αστυνομικό μυθιστόρημα με σκηνικό μια σκοτεινή και αινιγματική μητρόπολη και συστατικά στοιχεία πανούργους και πολυμήχανους άνδρες, πανέμορφες και συνήθως μοιραίες γυναίκες, κακόφημα μπαρ και μπόλικο καπνό και αλκοόλ.

της Κωνσταντίνας Μόσχου

Η ταξινόμηση των ειδών της αστυνομικής λογοτεχνίας είναι μια σπαζοκεφαλιά, και ακόμα περισσότερο στην απόδοσή τους στην ελληνική γλώσσα. Συνήθως ο αναγνώστης ακολουθεί απλώς το ένστικτό του. Δεν ενδιαφέρεται για τη διαφορετικότητα της κάθε αφήγησης, αλλά για την ωραία γραφή αυτού που διαβάζει. Στην ουσία, οι ταμπέλες δεν εξυπηρετούν σε τίποτε άλλο παρά μόνο για να γνωρίζουμε τι πρόκειται να συναντήσουμε εκ των προτέρων –προτού ανοίξουμε ένα βιβλίο–, αν και εφόσον κάποιος μας δώσει την πληροφορία για το λογοτεχνικό είδος στο οποίο ανήκει.