του Γρηγόρη Αζαριάδη 
Ο Γρ. Αζαριάδης αναλύει το "προφίλ", τις τάσεις και τους προβληματισμούς που επικρατούν το είδος που συχνά παραγνωρίζουμε. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ένθετο "Βιβλιοδρόμιο" της εφημερίδας "Τα Νέα" στις 26 Απριλίου 2019.
Πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 στο Public Café Συντάγματος εκδήλωση αφιερωμένη στον αποκαλούμενο "βασιλιά του ιρλανδικού νουάρ" Stuart Neville.
Με αφορμή την παρουσίαση της νέας σειρά λογοτεχνίας μυστηρίου «Aldina / Μυστήριο» των Εκδόσεων Gutenberg, πραγματοποιήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2017 η πρώτη συνάντηση στο Πατάρι του Gutenberg. Για τη σειρά, τις απαρχές της αστυνομικής αφήγησης ήδη από τον 19ο αιώνα, την εξέλιξη του είδους, τις θεωρητικές προσεγγίσεις, αλλά και τη σημερινή εικόνα του διεθνώς, συζήτησαν η διευθύντρια της σειράς Aldina Ζωή Μπέλλα-Αρμάου, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας-μέλος της ΕΛΣΑΛ Κώστας Καλφόπουλος και ο διευθυντής έκδοσης του περιοδικού «The Crimes and Letters Magazine» (CLM) Στράτος Μυρογιάννης.
Αναδημοσίευση από το Books' Journal 73, Ιανουάριος 2017
Διάλεξα ένα βιβλίο του που εκδόθηκε το 2005, στο απόγειο της σταδιοδρομίας, του για να το διαβάσω δύο φορές. Η πρώτη με το ρυθμό ανάγνωσης ενός οποιουδήποτε αστυνομικού μυθιστορήματος, την οποία θα χαρακτήριζα χαλαρή. Η δεύτερη με εξονυχιστική ανάγνωση των σημείων κορύφωσης και χαλάρωσης της δράσης: Ο Λυτρωτής.
του Θανάση Μήνα*
Επιχειρώντας να απαντήσουμε στο ερώτημα αν «υπάρχει μεσογειακό νουάρ», νομίζω ότι θα πρέπει να το σπάσουμε σε μικρότερα ερωτήματα, ερωτήματα που θα μας επιτρέψουν να εξετάσουμε τις συνδηλώσεις του όρου «μεσογειακό νουάρ». Πότε εισήχθη στη λογοτεχνική μας γλώσσα ο όρος «μεσογειακό νουάρ»; Από ποιους; Και, κυρίως, σε ποιο συγκείμενο διεκδίκησε την εγγραφή του; Τίθεται επίσης αυτόματα ένα ακόμη ερώτημα, το οποίο όμως ορίζει το δικό του πεδίο ξεχωριστής συζήτησης: «ταυτίζεται συλλήβδην το αστυνομικό αφήγημα με το νουάρ»; Ταυτίζεται, αλλιώς, η οπτική ενός μικροαστού μπάτσου, συνήθη ήρωα σε αρκετά παραδείγματα του είδους, με την οπτική των «φονιάδων μπάτσων» του Φρεντερίκ Φαζαρντί και κατ’ επέκταση του Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ; Όπως είπα, είναι αντικείμενο μιας ξεχωριστής συζήτησης.
