Δεν ήταν μόνο η καλύτερη χορεύτρια της βραδιάς: ήταν η ωραιότερη και η πιο πνευματώδης. Το λεπτό, ευλύγιστο κορμί και οι γεμάτες χάρη κινήσεις της, θα έκαναν θεές και νύμφες να νιώσουν στην ψυχή τους το αγκαθωτό χάδι του φθόνου. Η συναναστροφή της με σπουδαίους άντρες και η φιλομάθειά της θύμιζαν την περίφημη Ασπασία του Περικλή, ενώ πολλοί ορκίζονταν ότι σε ομορφιά ξεπερνούσε ακόμα και τη Λαΐδα. Τη Λαΐδα όταν ήταν νέα βεβαίως, πριν καταντήσει η άμοιρη μια φτωχή γριά μαστροπός που αναπολούσε τις παλιές καλές μέρες όταν οι άντρες έπεφταν στα πόδια της προσφέροντας περιουσίες.

Α΄ μέρος

Δεν ήταν όμως αυτό που με έκανε να χάσω το νου μου και να προσφέρω το κέρδος εκείνου του ταξιδιού -και όχι μόνο- για να την αποκτήσω. Ήταν η κίνησή της να βγάλει τη μάσκα και να με κοιτάξει επίμονα. Ήταν το υπαινικτικό, γεμάτο ανομολόγητες υποσχέσεις χαμόγελό της και το βλέμμα της, το βλέμμα της Κίρκης, που με κεραυνοβόλησε και μου υποσχέθηκε βουβά μια ευτυχισμένη ζωή δίπλα της. Και τότε κατάλαβα ότι απέναντί μου βρισκόταν η θεσπέσια εκείνη γυναίκα που είχα αντικρίσει στην αγορά το ίδιο πρωί. Η Κλεψύδρα!