Το αστυνομικό μυθιστόρημα: Θεραπεία ψυχής ή ηθικολογία πράξεων; (Β΄ Μέρος)
του Γιάννη Πανούση 
5. Αθώοι και οι δράστες και τα θύματα;
Στα αστυνομικά οι ήρωες μοιάζουν με αυτούς του Έντγκαρ Άλαν Πόε στο Αλ Ααραάφ, δηλαδή ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί [145]. Οι αντικανονικοί [irregulars] των δρόμων [146], οι γυναίκες θύματα στο domestic noir [147], οι διάφοροι στερεοτυπικοί εγκληματίες [148], οι στιγματισμένοι με τις έμφυλες ταυτότητες [149], αλλά και γενικότερα οι μονόχνοτοι χαρακτήρες [150] εμπλέκονται σε καταστάσεις με αυτο-ετερο-καταστροφικές δι-αντι-δράσεις, όπου η ενόρμηση του θανάτου κυριαρχεί [151]. Μερικοί εγκληματίες, ενώ ‘δεν αξίζουν ούτε ένα δάκρυ’ [152], ούτε καν δικαιοσύνη [153], πανικοβάλλουν τον αναγνώστη με την επικίνδυνη περιθωριακότητά τους [154], την οργή, το θυμό [155] και το μίσος τους [156]. Άλλοι πειθαρχημένοι ακραίοι [157], ανήκοντες σε συμμορίες [158] ή και serial killers [159], διαμορφώνουν ένα ζοφερό τοπίο. Ήρωες που δεν αντέχουν να φανερώσουν τις κρυφές αμαρτίες τους, άλλοι που συνδυάζουν το μοιραίο με τον τρόμο [160].
