Σαλπιγκτής Κρίτων - Η απάτη του αιώνα
(Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο)
Καθόμουν στην ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα μου, με τα πόδια πάνω στο γραφείο κι’ απ’ το σκονισμένο παράθυρο απέναντι, χάζευα τις πάπιες που πετούσαν προς το βορρά, με τους χαρακτηριστικούς σχηματισμούς τους, έχοντας για φόντο το γκρίζο χρώμα του ουρανού. Ήταν Δεκέμβρης μήνας του ’89 και τον Δεκέμβρη η πελατεία μου πάντα αραιώνει. Κυρίως οι απατημένοι σύζυγοι, άντρες και γυναίκες, αυτοί που, με καλυμμένη ψυχραιμία στην αρχή, εμφανίζονται για να μου πουν τις υποψίες τους κι’ όταν αργότερα μού στάζουν το παραδάκι για να παραλάβουν τις φωτογραφίες με τους αγκαλιές της γυναίκας τους και τα ρέστα, γίνονται ανήμερα θηρία, έτοιμα να φτάσουν στο φόνο.