(Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο)

Καθόμουν στην ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα μου, με τα πόδια πάνω στο γραφείο κι’ απ’ το σκονισμένο παράθυρο απέναντι, χάζευα τις πάπιες που πετούσαν προς το βορρά, με τους χαρακτηριστικούς σχηματισμούς τους, έχοντας για φόντο το γκρίζο χρώμα του ουρανού. Ήταν Δεκέμβρης μήνας του ’89 και τον Δεκέμβρη η πελατεία μου πάντα αραιώνει. Κυρίως οι απατημένοι σύζυγοι, άντρες και γυναίκες, αυτοί που, με καλυμμένη ψυχραιμία στην αρχή, εμφανίζονται για να μου πουν τις υποψίες τους κι’ όταν αργότερα μού στάζουν το παραδάκι για να παραλάβουν τις φωτογραφίες με τους αγκαλιές της γυναίκας τους και τα ρέστα, γίνονται ανήμερα θηρία, έτοιμα να φτάσουν στο φόνο.

Μερικά μυστικά προτιμούν να παραμένουν ανείπωτα. Κουρνιάζουν στις σκιές των ματιών, βουτούν στα σκοτάδια της καρδιάς, σκαλίζουν απόμερες γωνιές του πίσω μέρους του μυαλού για να βρουν ασφαλές καταφύγιο.

Ορισμένα, τα πιο αδίστακτα, βυθίζουν τα κοκαλιάρικα δάχτυλα τους στην ψυχή, περιμένοντας εκεί γαντζωμένα έως ότου εκείνη να ξεκινήσει την μάταια αναζήτηση του «Δημιουργού» της, εγκαταλείποντας για πάντα την μοναδική στέγη που της προσφέρθηκε ποτέ, αλλά και τον μοναδικό φύλακα του μυστικού που δραπετεύει μαζί της.

Έπειτα από το μεσημεριανό διάλειμμα, ο εισαγγελέας, οι δικαστές, η γραμματέας κι οι ένορκοι καθίσανε πάλι στις θέσεις τους κι η δίκη ξανάρχισε. Το ακροατήριο στο κακουργιοδικείο ήταν πυκνό εξαιτίας της σοβαρότητας της υπόθεσης. Εκτός από τους συγγενείς των κατηγορουμένων και των θυμάτων τους που κάθονταν στα μπροστινά καθίσματα, υπήρχαν και πολλοί περίεργοι στα πίσω, καθώς και αρκετοί όρθιοι μέσα κι έξω από την είσοδο.

O γιατρός Ιατρόπουλος, ο συμβολαιογράφος, η νοσοκόμα κι ο εργάτης που αποτελούσαν την εγκληματική σπείρα, τη γνωστή ως “Εταιρία θανάτου”,

Έριξε μια ματιά στο στενό. Βράδυ, αργά. Ψυχή δεν υπήρχε, μόνο πυκνό σκοτάδι και ψιλή βροχή. Στη βρεγμένη άσφαλτο, άστραφτε η διαφημιστική γιγαντοαφίσα μιας καινούργιας οδοντόπαστας, με το λαμπερό χαμόγελο της γοητευτικής γυναίκας, που έμοιαζε να τον κοιτάζει λοξά και με νόημα.

Προχώρησε με προσοχή και στάθηκε μπροστά στην πόρτα. Στο πάνω μέρος της, υπήρχε μία παλιομοδίτικη ταμπέλα: ΛΑΧΕΙΑ-ΠΡΟΠΟ. Μια ριπή ψυχρού αέρα τον κτύπησε. Μαζεύτηκε μέσα στο παλιό, στρατιωτικό παλτό, που είχε αγοράσει πριν από είκοσι χρόνια στο Μοναστηράκι σε τιμή ευκαιρίας κι έκτοτε το χρησιμοποιούσε σ’ όλες τις «δουλειές» του. Σώμα και παλτό είχαν γίνει ένα, πια…

Μπροστά στην τζαμένια πόρτα έβγαλε από τη μαύρη, παλιοκαιρισμένη τσάντα του ένα ζευγάρι γάντια και τον κόφτη.

….Δεν ξέρω πως έφτασα ξανά εδώ.

Ήταν μια βδομάδα που είχα βγει από τη φυλακή. Είχα αποφασίσει ν΄ αλλάξω ζωή. Είχα αποφασίσει να ζήσω. 15 χρόνια μέσα δεν ήταν λίγα. Είχα πληρώσει, μόνος εγώ, για τη ληστεία. Χαλάλι. Τώρα με περίμεναν τα χρήματα, καλά κρυμμένα. Και ήταν όλα δικά μου.

Πήγα και τα πήρα. 15 χρόνια τυλιγμένα με νάιλον, σ΄ένα τσίγκινο κουτί, κάτω από μια πλάκα της αυλής στο σπίτι της μάνας μου. Η μάνα είχε φύγει τον έβδομο χρόνο που ήμουν μέσα.

«Σε παρακαλώ, ηρέμησε!» είπε ο σαρανταπεντάχρονος αρχιφύλακας της αστυνομίας Βασίλης Τσιρακίδης στην αλλόφρονα θεία του, Αργυρούλα Κοκώνη – θεία του μεν, αλλά δέκα χρόνια νεότερή του -, η οποία εκείνο το μοιραίο απόγευμα, στα μέσα Ιουλίου του 2009, είχε έρθει τρέχοντας να τον βρει στο καφενείο του «Σμυρνιού» και είχε διακόψει βίαια τον χαλαρωτικό ρεμβασμό του μπροστά στ’ αφρισμένα κύματα του Αιγαίου, φωνάζοντας εις επήκοον ολόκληρης σχεδόν της Σκαλίτσας, του μοναδικού οικισμού του νησιού, ότι ο άντρας της, ο Γιάννης Αυλακιώτης, «κάτι κακό είχε πάθει και δεν είχε γυρίσει σπίτι».

Αφού περιηγήθηκαν τους περισσότερους χώρους της Έκθεσης, οι δύο δημοσιογράφοι ξέφυγαν από το πλήθος των επισκεπτών και στάθηκαν μπροστά στο γαλλικό περίπτερο, παρατηρώντας τα εκθέματα: οικιακές συσκευές, ρούχα, αρώματα, κούκλες, ξύλινα ομοιώματα του Πύργου του Άιφελ, κουκλάκια με τη μορφή του Ναπολέοντα. Όλα εκεί ήταν τοποθετημένα με γούστο, φινέτσα και μεράκι. Δίπλα τους συνωστίζονταν ένα σωρό άνδρες κάθε ηλικίας.

Μικρές και μεγάλες αναπάντεχες ιστορίες παραβατικότητας,  με άρωμα μυστηρίου ή και όχι...

 

Μια διάλεξη για το άλικο - Νεοκλής Γαλανόπουλος  Golden Age Mystery - Νεοκλής Γαλανόπουλος Unfair Play - Νεοκλής Γαλανόπουλος Η εξαφάνιση του Γιάννη Αυλακιώτη - Νεοκλής Γαλανόπουλος

Ιστορία αγάπης στο φλεγόμενο Παρίσι. Η αστυνομία «εκτελεί» το καθήκον της - Κυριακή Γεροζήση

Ο επισκέπτης - Αντώνης Γκόλτσος Τα μυστικά των άλλων - Βασίλης Δανέλλης Τοπίο με ποταμό και ακτή στο βάθος - Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής Διασχίζοντας το ρυάκι - Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής Φως και χρώμα - Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής Η κομμένη κεφαλή - Αθηνά Κακούρη Ένα μαντήλι για δάκρυα - Αθηνά Κακούρη Ο θησαυρός που δεν ήταν άνθρακες - Ιωσήφ Καμπανάκης Ένα περιστατικό στην Αγία Πετρούπολη του 1920 - Νίνα Κουλετάκη Ο Άλλος - Νίνα Κουλετάκη Η Ανναμπέλλα των πειρατών - Νίνα Κουλετάκη Η Αλίκη ήταν στην πρέζα και την Κοκκινοσκουφίτσα τη γάμησε ο λύκος - Νίνα Κουλετάκη Η θάλασσα του Νγκουέμα - Νίνα Κουλετάκη Την έλεγαν "Άννα" - Κώστας Κυριακόπουλος ΑΡΚ - Δημήτρης Μαμαλούκας Περίπτωση στραγγαλισμού - Πέτρος Μαρτινίδης Φίλοι για πάντα - Κωνσταντίνα Μόσχου Απόγνωση - Γεωργία Παπαλυμπέρη Η στιγμή - Γεωργία Παπαλυμπέρη Τύχη ή αναγκαιότητα; - Αργύρης Παυλιώτης Καβαλάρης - Αργύρης Παυλιώτης Ένα τρεχαντηράκι - Αργύρης Παυλιώτης Στο πέτρινο τ' αλώνι - Αργύρης Παυλιώτης Σχίζειν Φρένα - Αργύρης Παυλιώτης Ακόμα κι οι φίλοι σκοτώνουν - Γιάννης Ράγκος Η απάτη του αιώνα - Κρίτων Σαλπιγκτής Ο ασθενής είναι δικός μου - Χρύσα Σπυροπούλου Έγκλημα στη Διεθνή Έκθεση - Φίλιππος Φιλίππου Η εξαφάνιση του τυφλού λαχειοπώλη - Φίλιππος Φιλίππου