Τον κυρ-Παντελή μου τον έστειλε ο φίλος μου ο Ζάχος που έχει το μεγάλο φυτώριο στην Κασσανδρεία, στην έξοδο για τη Νέα Σκιώνη. Τον είχα επισκεφτεί μια ηλιόλουστη  αλλά παγωμένη μέρα, στα μισά του περσινού  (2011) Γενάρη, και τον είχα ρωτήσει:

«Μήπως έχεις κάποιον για να με βοηθά στο αμπέλι;»

«Αυτός που είχες τι έγινε;» Αναφερόταν στον Αλβανό «παντογνώστη», που χρησιμοποιούσα τον τελευταίο καιρό. Η δεινή οικονομική κρίση αλλά και η ολοφάνερη ανεπάρκειά του είχαν σαν αποτέλεσμα να μειωθούν δραματικά τα έσοδά του και να επιστρέψει στην πατρίδα του. «Αν είναι να πεινάσω, καλύτερα στον τόπο μου» μου είχε πει αποχαιρετώντας με.

Του Νεοκλή Γαλανόπουλου Όταν ο βετεράνος αρχιφύλαξ-ντετέκτιβ Νοξ άκουσε τον επι- θεωρητή Μπέντλεϋ τής Σκώτλαντ Γιαρντ να ρωτά αιφνιδίως, με ύφος απατηλώς αφελές, τη λαίδη Άλλιγχαμ, η οποία, μολονότι είχε μόλις χάσει τον σύζυγό της και παρά την κοινωνική της θέση, απαντούσε στις ερωτήσεις τού νεαρού επιθεωρητού, επικεφαλής των ερευνών σχετικώς με τον φόνο τού εξηντάχρονου βαρωνέτου, χωρίς ίχνος δυσφορίας, εάν το όνομα Μπραντ τής ήταν γνωστό, έμεινε κε- χηνώς, διότι το συγκεκριμένο όνομα το άκουγε για πρώτη φορά εκείνη τη στιγμή· ήταν απολύτως βέβαιος ότι δεν το είχε αναφέρει προηγουμένως ούτε ο δίδυμος αδελφός τής λαίδης, δόκτωρ Τσέστε- ρτον, τον οποίον είχε καλέσει επειγόντως η ίδια εκεί, στο Όλντ Χωλ,

Ο Αστυνόμος Μανούσος στρούφηξε για άλλη μια φορά με μανία το μουστάκι του. Η μεγάλη επιτυχία της ομάδας του αντικατοπτριζόταν καθαρά στο πρόσωπό του. Μπροστά του στο δωμάτιο της ανάκρισης ήταν δεμένος γερά με χειροπέδες ο Μανόλης, μέλος της περιβόητης ομάδας «Οι Ασυνεννόητοι». Ποιος θα το περίμενε ότι ο δαιμόνιος αστυνόμος Μανούσος με μία ματ κίνηση κατά την κορύφωση του κυνηγιού του θησαυρού, θα έπεφτε πάνω σε πραγματικό θησαυρό!

Μνήμη Πέτρου

Τον άνθρωπό μας  τον βρήκαν πεθαμένο καταμεσής στο Πέτρινο τ’ Αλώνι, τις πρωινές ώρες της Πέμπτης. Το πιστοποιητικό θανάτου ήταν σαφές: Ανακοπή. Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί, η Καλή του, προπαντός εκείνη, αφού πέρασαν από τα  βασανιστικά ψυχολογικά στάδια κάθε  μεγάλης συμφοράς, την άρνηση, την οργή, την άφατη θλίψη από τη συνειδητοποίηση του μη αντιστρεπτού, ακούμπησαν με απόγνωση και απελπισία στην αποδοχή, και βρήκαν διέξοδο  στο θρήνο και τον κοπετό.  Θρήνος και κοπετός ανάλογος με την απώλεια ενός ιδιαίτερου ανθρώπου, γι αυτό και πολυαγαπημένου.

Ξύπνησε κάθιδρος, τρέμοντας. Αυτό ήταν, συλλογίστηκε, ο ύπνος του είχε χαθεί. Θα βρυκολάκιαζε την υπόλοιπη νύχτα. Το κορμί του πονούσε, κάθε γαμημένος μυς του, λες και ήταν τυλιγμένος με σύρμα αγκαθωτό. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθύνθηκε, τρικλίζοντας, στην κουζίνα. Άνοιξε τη βρύση και έσκυψε να πιει λαίμαργα νερό. Πήρε μια κοκακόλα από το ψυγείο και πήγε στο σαλόνι.

Άπλωσε το χέρι του για τα σύνεργα από το χαμηλό τραπεζάκι μπροστά του κι έστριψε ένα τσιγάρο. Ένοιωθε κατάκοπος, καταθλιμμένος και θυμωμένος. Κυρίως θυμωμένος. Η γκόμενα ήταν απίστευτη, τον είχε δυο ώρες στη χρηστομάθεια.

Την είδε την ώρα που κατηφόριζε τη Μασσαλίας, ντυμένη με εκείνο το χοντρό μπλε μπουφάν, τόσο φουσκωτό που την έκανε να φαίνεται διπλάσια. Ναι, αυτή ήταν, η ίδια γυναίκα που είχε δει δυο μέρες πριν στην παρουσίαση του βιβλίου του Ισίδωρου Καλδή, «Ιδρωμένο καλοκαίρι», στη Στοά του Βιβλίου. Φορούσε το ίδιο πολυκαιρισμένο μπουφάν, με χαραγμένα πάνω του τα σημάδια ενός άλλου. Οι τσέπες ξεχειλωμένες, οι γιακάδες ξεβαμμένοι, τα κουμπιά ίσα ίσα έπιαναν στις κουμπότρυπες. Εκείνο το βράδυ, της βιβλιοπαρουσίασης, περίμενε να τελειώσει η εκδήλωση και όρμησε στο μπουφέ με τους μεζέδες. Πήρε ένα άσπρο πλαστικό πιάτο και το γέμισε με ό,τι χώραγε. Καναπεδάκια με σολομό πασπαλισμένο με άνιθο, αλμυρά σνακς με τυρί φιλαδέλφεια, άλλα με αγγούρι και ντομάτα. Έτρωγε με μεγάλη βουλιμία και στο άσπρο πλαστικό ποτήρι είχε βάλει κόκκινο κρασί, χύμα από ένα οινοποιείο στα Μεσόγεια.

1.

 Έριχνε χιόνι, έριχνε χιόνι. Όλοι έλεγαν πως κανείς δεν θυμόταν να είχε ρίξει άλλοτε ο Θεός τόσο χιόνι στο Βουκουρέστι. Και η ντόμνα Άουρα έκανε το σταυρό της και μου έλεγε πως για τις αμαρτίες μας, για τις αμαρτίες των Ρουμάνων, που είχαν υποταχθεί δύο γενιές τουλάχιστον, δίχως να λογαριάσουμε τους παππούδες και προπαππούδες, στο δαίμονα  της μοναρχίας και του κομμουνισμού  και τώρα υποτάσσονταν στο δαίμονα της δημοκρατίας και του καπιταλισμού. Τότε τουλάχιστον οι άνθρωποι έδιναν τη ζωή τους για το κόμμα, σήμερα δίνουν τον κώλο τους για το χρήμα. Και τι αξία έχει η ζωή, όταν δεν έχεις στην κυριότητά σου τον κώλο σου. Μόλις πιάνει να σουρουπώνει, δεν τολμάς να βγεις στην Κάλε Βικτόρια, εκεί από το Χοτέλ Μπουκουρέστι προς το Χίλτον, να περάσεις την πλατεία του Ατενέουμ και να φτάσεις ως το Τσίρκουλ Μιλιτάρ, διακόσια, τριακόσια το πολύ μέτρα, δεν τολμάς να περάσεις και σε πλευρίζουν νταβατζήδες, περαστικές, νεαροί

Ο Νγκουέμα βγήκε από το σπίτι του στο συνοικισμό και κατευθύνθηκε προς το σταθμό του προαστιακού. Ήταν νωρίς το πρωί και η γειτονιά κοιμόταν ακόμη. Πού και πού έβλεπες κάποιον άντρα να περπατά με γρήγορα βήματα και σκυφτό κεφάλι. Οι γυναίκες, όλες οι γυναίκες της φυλής του, μανάδες, σύζυγοι, ερωμένες, κόρες, έμεναν στα σπίτια φροντίζοντας το νοικοκυριό και μεγαλώνοντας παιδιά. Μπορεί οι άντρες να ήταν αυτοί που εξασφάλιζαν το ψωμί και το ρύζι της οικογένειας, όμως ήταν η αγάπη των γυναικών, η πίστη και το κουράγιο τους, που έκαναν τη ζωή στο συνοικισμό να φαίνεται πολύχρωμη και –καμιά φορά- όμορφη.

Στην κηδεία της Μαρίκας μαζευτήκαμε τελικά αρκετοί, παρόλο τον άσχημο καιρό και τη δύσκολη ώρα. Το ημερολόγιο έγραφε Κυριακή, 13 του Μάρτη, το ρολόι έδειχνε 3 μμ και το θερμόμετρο είχε κατέβη στους πέντε βαθμούς Κελσίου και η βροχή συνεχιζόταν για τρίτη συνεχόμενη μέρα.

«Δε θα ‘μαστε καμιά διακοσαριά;»

Έξω από τα νεκροστάσια, στα Δημοτικά κοιμητήρια της Θεσσαλονίκης, μια ομάδα πέντε φίλων, θαυμαστές της συχωρεμένης, τα λέγαμε μέχρι να μεταφέρουν τη σωρό στην παρακείμενη εκκλησία και στη συνέχεια στην τελευταία της κατοικία.

«Τόσο νέα και τόσο ζωντανή….»

«Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από πρώην νέους και ζωντανούς».

Tο Σάββατο, 28 Αυγούστου, βρέθηκε το πτώμα μιας νέας γυναίκας μέσα σε ένα τσουβάλι, σε ερημική και απότομη πλαγιά που έβγαζε στη θάλασσα, ανάμεσα στην Επανομή και την Ηράκλεια. Η ταυτότητά του θύματος έγινε γρήγορα γνωστή, αφού είχε δηλωθεί η εξαφάνισή της. Επρόκειτο για τη φιλόλογο Βούλα Υφαντή, ετών 33, σύζυγο του φαρμακοποιού Γιάννη Τερζίδη, η οποία υπηρετούσε σε λύκειο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης.

Λίγες μέρες αργότερα, συγκεκριμένα την Τρίτη, 7 του Σεπτέμβρη, με επισκέφτηκε ο χαροκαμένος πατέρας της, ένας εβδομηντάχρονος λεπτός ξερακιανός άντρας, με έκδηλα τα σημάδια του πόνου στο αξύριστο πρόσωπό του. Σκουπίζοντας συνέχεια τα δάκρυά του, που δεν στέρεψαν ούτε στιγμή, μου είπε πως είναι απογοητευμένος από την αστυνομία και μου ζήτησε να αναλάβω εγώ να βρω το δολοφόνο. Διατύπωσε μάλιστα κάποιους υπαινιγμούς για πιθανή συμμετοχή του γαμπρού του στο έγκλημα.