Ξύπνησε κάθιδρος, τρέμοντας. Αυτό ήταν, συλλογίστηκε, ο ύπνος του είχε χαθεί. Θα βρυκολάκιαζε την υπόλοιπη νύχτα. Το κορμί του πονούσε, κάθε γαμημένος μυς του, λες και ήταν τυλιγμένος με σύρμα αγκαθωτό. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθύνθηκε, τρικλίζοντας, στην κουζίνα. Άνοιξε τη βρύση και έσκυψε να πιει λαίμαργα νερό. Πήρε μια κοκακόλα από το ψυγείο και πήγε στο σαλόνι.

Άπλωσε το χέρι του για τα σύνεργα από το χαμηλό τραπεζάκι μπροστά του κι έστριψε ένα τσιγάρο. Ένοιωθε κατάκοπος, καταθλιμμένος και θυμωμένος. Κυρίως θυμωμένος. Η γκόμενα ήταν απίστευτη, τον είχε δυο ώρες στη χρηστομάθεια.

Tο Σάββατο, 28 Αυγούστου, βρέθηκε το πτώμα μιας νέας γυναίκας μέσα σε ένα τσουβάλι, σε ερημική και απότομη πλαγιά που έβγαζε στη θάλασσα, ανάμεσα στην Επανομή και την Ηράκλεια. Η ταυτότητά του θύματος έγινε γρήγορα γνωστή, αφού είχε δηλωθεί η εξαφάνισή της. Επρόκειτο για τη φιλόλογο Βούλα Υφαντή, ετών 33, σύζυγο του φαρμακοποιού Γιάννη Τερζίδη, η οποία υπηρετούσε σε λύκειο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης.

Λίγες μέρες αργότερα, συγκεκριμένα την Τρίτη, 7 του Σεπτέμβρη, με επισκέφτηκε ο χαροκαμένος πατέρας της, ένας εβδομηντάχρονος λεπτός ξερακιανός άντρας, με έκδηλα τα σημάδια του πόνου στο αξύριστο πρόσωπό του. Σκουπίζοντας συνέχεια τα δάκρυά του, που δεν στέρεψαν ούτε στιγμή, μου είπε πως είναι απογοητευμένος από την αστυνομία και μου ζήτησε να αναλάβω εγώ να βρω το δολοφόνο. Διατύπωσε μάλιστα κάποιους υπαινιγμούς για πιθανή συμμετοχή του γαμπρού του στο έγκλημα.

 

Είχε πάει οκτώ, ώρα να αρχίσει η παρουσίαση, και ο Ιάσων Στραδέλης έβραζε στο ζουμί του. «Κάτι σαν το “πέντε που βραδιάζει” –ώρα θανάτου στον Λόρκα– η 8^η βραδινή κατέστη ώρα βιβλιοπαρουσιάσεων», σκεπτόταν ο γηραιός πανεπιστημιακός, κοιτάζοντας τη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου με τα δεκάδες αντίτυπα του ίδιου βιβλίου και την αφίσα που ανήγγελλε:

Παρουσίαση του μυθιστορήματος: «Περίπτωση στραγγαλισμού».

Ομιλητής: Ιάσων Στραδέλης, ομότιμος καθηγητής, ποιητής.

Αναρωτήθηκε σε πόσες παρουσιάσεις βιβλίων είχε μετάσχει ως ομότιμος ή πριν να βγει στη σύνταξη.

Εκείνος αποφάσισε να δολοφονήσει τη γυναίκα του και το γαμπρό του και εκείνη τον άντρα της και τη μητριά της. Συνολικά θα είχαμε δύο συν δύο ίσον δύο θύματα. Σοβαρά. Αυτή δεν είναι εξίσωση υπουργού οικονομικών όταν αναφέρεται στις μειώσεις αποδοχών, αλλά μια πραγματική εξίσωση. Και τούτο γιατί ο γαμπρός εκείνου ήταν άντρας εκείνης και η μητριά εκείνης ήταν γυναίκα εκείνου. Με άλλα λόγια, τους δυο επίδοξους δολοφόνους τους συνέδεε συγγενική σχέση πατέρα-κόρης.

Εκείνος ήταν σπουδαίος άνθρωπος, μετρημένος με τις διαχρονικές μονάδες  αξιών. Άγγελος Μεταληνός το όνομά του, καθηγητής πρώτης βαθμίδας του Πολυτεχνείου, γιος πρεσβευτή και εγγονός στρατηγού, με σημαντικό ρόλο στα στρατιωτικά κινήματα των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα.

 Ι

Ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα του Νοέμβρη που το φως φαντάζει μεταλλικό και που η βροχή συνεχίζει μονότονα επίμονη. Ο φόβος του για το αδιάβροχο του καπέλου και της καμπαρτίνας του, για το μη αδιάβροχο μάλλον, έμοιαζε να επαληθεύεται, κι έτσι όπως έμενε ακίνητος, με την πλάτη στον τοίχο, ένιωσε το επερχόμενο κρύωμα. Ο χειμώνας ξεκινούσε άσχημα.

Εμπρός. Τώρα. Πέρασε κάθετα τον στενό δρόμο, δύο αριστερά πατήματα ανεπιτυχώς στεγνά, δύο δεξιά ατυχώς μούσκεμα και, οπ, στο απέναντι πεζοδρόμιο, με το Νοέμβρη να του φιλά υγρά τίς κάλτσες.

Ἐδῶ καί πενήντα χρόνια, τόν καιρό πού διαδραματίστηκαν τά ὅσα θά ἀκούσετε σέ λίγο,

- τά περισσότερα φάρμακα τά κατασκεύαζαν οἱ φαρμακοποιοί σύμφωνα μέ τήν συνταγή πού ἔστελνε ὁ γιατρός

-ἡ Χωροφυλακή φρόντιζε γιά τήν ἀσφάλεια σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια, ἐκτός ἀπό τήν Πρωτεύσουα και λίγες ἄλλες πόλεις,

-οἱ ἄνθρωποι δέν πετοῦσαν τίποτα στά σκουπίδια,

Ἡ ἱστορία εἶναι ἀπό τή μακρυνή ἐκείνη ἐποχή, ὅταν ὁ τουρισμός ἔκανε τά πρώτα του βήματα στόν τόπο μας, στίς πρός βορράν γειτονικές μας χώρες ἐπικρατοῦσαν καθεστώτα γιά τά ὁποία είχαμε διάφορες ψευδαισθήσεις καί οἱ μπανάνες ἦταν φροῦτο σπάνιο καί πανάκριβο.

Ἡ μόδα, βέβαια, γιά τά στενόμακρα, φλοτάν σάλια εἶναι παλιά, τοῦ 1923 μόδα, ἔχει δηλαδή περάσει ἤ -ἄν προτιμᾶτε –δέν ἔχει ξαναγυρίσει ἀκόμη.Ὅπωσδηποτε ὄμως ἡ Νιόβη ἐννοοῦσε νά τά φοράει. Εϋρισκε πώς τῆς πήγαιναν πολύ, ἔτσι ὅπως ἀνέμιζαν γύρω στό λαιμό καί τούς ὤμους της, τήν ὥρα πού ἀνεβασμένη σέ καποια σπασμένη κολόνα ἐξηγοῦσε στό ἑκάστοτε παράταιρο μπουλούκι της, τίς καλλιτεχνικές δόξες τῆς Ἑλλάδας. Μαζί μέ τό σάλι ἀνέμιζε καί ἡ φωνή της, -σέ τέσσερες διαφορετικές γλώσσες - ἀνέμιζαν καί τά μακρυά μαλλιά της πού διατηροῦσαν ἡρωικά τό παλιό ξανθό τους χρώμα, ἀνέμιζαν καί τά χέρια της τά στολισμένα μέ βαρβαρικά βραχιόλια.

1.

Ναι, βέβαια!

Η ιστορία είναι εκείνο το παιδί, θέλω να πω πως παιδί ήταν τότε, μόλις είχε πάρει απολυτήριο στρατού.

Όχι, βέβαια. Δεν έχουν περάσει δέκα χρόνια, περισσότερα έχουν περάσει, είκοσι ίσως, εμείς που μεγαλώσαμε έχουμε ξεμάθει να λογαριάζουμε.

Ναι, θυμάμαι πολύ καλά: μου είχε τηλεφωνήσει ο κύριος Πρόεδρος να με παρακαλέσει να προσλάβουμε το παιδί. Όχι, δεν είναι ακριβές ότι με παρακάλεσε, μου το ζήτησε με τον τρόπο του. Και μόλις είχε λήξει το τηλεφώνημα με τον κύριο Πρόεδρο, άνοιξε την πόρτα του γραφείου μου η Νανά -η γραμματέας μου- και μου ανάγγειλε ότι μια κυρία είχε φτάσει, όπως της είχε υποδείξει ο κύριος Πρόεδρος. Η κυρία περίμενε να πληροφορηθεί ότι ο κύριος Πρόεδρος είχε τηλεφωνήσει, πριν καλέσει τον ανελκυστήρα και χτυπήσει το κουδούνι της επαγγελματικής μου στέγης.

Ο γιατρός έκλεισε τα μάτια του κουρασμένος και άπλωσε τα πόδια στο τραπέζι. Σκέφτηκε τις εκκρεμότητες που θα άφηνε φεύγοντας νωρίτερα από το νοσοκομείο, έπρεπε όμως να βρίσκεται εγκαίρως στη συνάντηση στο γκολφ της Γλυφάδας. Μια εταιρεία θα παρουσίαζε το καινούριο φάρμακο και δεν ήθελε να λείπει. Τον απασχολούσε ωστόσο η κατάσταση της ασθενούς του, αλλά ο αντικαταστάτης γιατρός καθώς και η ειδικευόμενη θα τα κατάφερναν. Εξάλλου ο ίδιος δεν ήταν αναντικατάστατος. Έτσι δεν του είπε κάποτε ο συνάδελφός του; Στο ίδιο Πανεπιστήμιο, τώρα στο ίδιο νοσοκομείο, με την ίδια ειδικότητα…Τους ένωναν αλλά και τους χώριζαν πολλά.

Την μέρα εκείνη ένιωθα κατηφής από το πρωί. Η βροχή που με μούσκεψε μέχρι το κόκαλο, δεν μπορούσε να ξεπλύνει την βρωμιά του κόσμου, το γκρίζο της πόλης και την εσωτερική μου μαυρίλα.. Άσε που δεν μπορούσα να καπνίσω περπατώντας. Φτάνοντας στο γραφείο μου, με άρπαξαν από τα μούτρα πριν προλάβω να τινάξω τα νερά από την καμπαρτίνα μου.

«Καλημέρα κύριε αστυνόμε»

«Καλημέρα παιδί μου»

«Έχουμε μια δολοφονία»

«Δολοφόνησαν τον πρωθυπουργό;»

«Όχι κύριε αστυνόμε»

«Κάποιον υπουργό;»

«Όχι κύριε αστ…»

«Κάποιον πολιτικό, τον Αρχηγό μας…, τον Πουλικάκο;»

«Όχι κύριε αστυνόμε…»